سبک های اسناد و خودتنظیمی: تبیین نقش سبک های شخصیت

مقدمه: یادگیری خودتنظیم از مفاهیم اساسی مطرح در روانشناسی یادگیری، تربیتی و شناختی است و پیامدهای ارزشمندی در فرآیندهای شناختی و حتی موفقیت در زندگی دارد. هدف پژوهش حاضر تبیین نقش میانجی گر سبک های شخصیت در رابطه سبک های اسناد و خودتنظیمی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود. روش : پژوهش حاضر توصیفی همبستگی و مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشکده مامایی و پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390 بود. از این جامعه با استفاده از جدول مورگان و نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای 200 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. داده ها از طریق پرسشنامه های سبک اسناد سلیگمن و سینگ؛ پرسشنامه خودتنظیمی عمومی میلر و براون و پرسشنامه سبک های شخصیت پنج عاملی نئو جمع آوری شد. یافته ها : نتایج مدل معادله ساختاری نشان داد که مدل پیشنهادی با داده های این تحقیق برازش نسبتاً خوبی دارد و سبک اسناد در صورت میانجی گری سبک شخصیت دانشجویان، قادر به پیش بینی خودتنظیمی آنان است و به تنهایی قادر به این امر نیست. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بر اثربخشی غیرمستقیم سبک های اسناد بر خودتنظیمی دانشجویان و میانجی گری سبک های شخصیت در رابطه این دو متغیر تاکید دارد.